Tablice o dyrektorach przy Willi Żabińskich / Information boards about the directors at Villa Żabiński
Wenanty Burdziński - dyrektor ZOO w latach 1927 - 1928
Urodził się 18.V.1864 r. we wsi Sieliszcze na Ukrainie. Z wykształcenia był prawnikiem, z zamiłowania zoologiem-ornitologiem.
Już w Kijowie w latach 1909-1923 kierował ZOO, którego był współzałożycielem.
W 1925 r. znalazł się w Warszawie i podjął starania o założenie stołecznego ZOO, którego dyrektorem został dwa lata później.
Kiedy w czerwcu 1927 r. Zarząd Miasta podjął uchwałę o założeniu ZOO to Wenanty Burdziński został jego pierwszym dyrektorem. Z niezwykłym oddaniem kierował wszystkimi pracami organizacyjnymi, ale niestety jego działania trwały bardzo krótko.
Nadzorując w zimie budowę ogrzewanych pomieszczeń dla zwierząt nabawił się zapalenia płuc.
Zmarł 17.XII. 1928 r.
Został pochowany na cmentarzu Stare Powązki, kw. 100-6-7
Jan Żabiński – dyrektor ZOO w latach 1929 – 1951
Urodził się 8.IV. 1897 r. w Warszawie. Od najmłodszych lat fascynował go świat fauny i flory. Kontynuując swoje zainteresowania podjął studia zoologiczne na Uniwersytecie Warszawskim oraz rolnicze w Królewsko-Polskiej Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego (późniejszej SGGW). Przed wybuchem I wojny światowej trenował lekkoatletykę – specjalizował się w sprintach na 100 m, był wieloletnim rekordzistą Warszawy w biegu na tym dystansie.
W 1918 r. rozpoczął pracę jako asystent potem adiunkt przy Katedrze Zoologii Ogólnej i Fizjologii Zwierząt Domowych SGGW. Karierę naukową i pedagogiczną przerwał pod koniec 1918 r. gdy jako ochotnik wstąpił do odradzającego się Wojska Polskiego.
W listopadzie i grudniu 1918 r. służył w osobistej ochronie Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego. Był też uczestnikiem wojny polsko-bolszewickiej, za co po raz pierwszy został odznaczony Krzyżem Walecznych. W grudniu 1920 r. został zwolniony ze służby czynnej i powrócił do pracy naukowej i dydaktycznej.
Uzyskał stopień doktora fizjologii i stopień inżyniera agronomii.
W 1929 r. został mianowany dyrektorem Warszawskiego ZOO.
Pełnił tę funkcję do marca 1951. W ciągu pierwszych 10 lat nadał rangę międzynarodową Warszawskiemu ZOO. Udało mu się także nakłonić do współpracy z ZOO artystów, np. fotografa Adolfa Rząśnickiego, rzeźbiarkę Magdalenę Gross, malarza Kazimierza Lasockiego.
Do spopularyzowania tematów zoologicznych przyczyniła się także Antonina Żabińska, nazywana pieszczotliwie przez męża Punią.
Jej opowiadania i książki o zwierzętach dla dzieci i młodzieży cieszyły się dużą popularnością. Po wojnie wydała wspomnienia „Ludzie i zwierzęta”, które posłużyły do powstania hollywoodzkiej produkcji pt „Azyl” (oryg. The Zookeeper's Wife”) w reżyserii Niki Caro.
W czasie II wojny światowej dom dyrektora ZOO stał się schronieniem dla uciekinierów z warszawskiego getta, wielu z nich osobiście wyprowadził, zaopatrywał w dokumenty, wyszukiwał kryjówki Kontakt z gettem mógł nawiązać dzięki współpracy z Wydziałem Ogrodniczym w Zarządzie Miejskim
W Powstaniu Warszawskim dowodził plutonem kompanii Kedywu „Kolegium C” w batalionie „Kiliński”, następnie trafił do niewoli. Po wojnie przystąpił do odbudowy zniszczonego ogrodu zoologicznego, podjął pracę popularyzatorską w Polskim Radiu. Popularyzował akcję przywracania żubra przyrodzie, od 1947 redagował „Księgi Rodowodowe Żubrów”. Z uwagi na swoją AK-owską przeszłość został w 1951 r. zmuszony do rezygnacji ze stanowiska dyrektora Warszawskiego ZOO.
Jan Żabiński był niewątpliwie wizjonerem, np. w 1946 rozpoczął wielkie starania by wzdłuż ulicy Stalingradzkiej czyli Jagiellońskiej oraz na północy terenu urządzić wysypisko gruzów. Pomimo niechęci miasta a także zwiedzających, przywieziono kilka tysięcy metrów sześciennych gruzów z różnych części Warszawy i zaczęto w ten sposób "równać teren ZOO w stronę południa". Dzięki temu, w naturalny sposób uzyskano na wybiegach zwierząt temperaturę wyższą o kilka stopni niż w całym mieście.
Niedługo przed śmiercią dyrektor Jan Landowski (następca dyrektora Żabińskiego) przyznał rację poprzednikowi i wyznał, że wtedy w ogóle nie rozumiał inicjatywy ale dziś uważa to za najbardziej dalekowzroczne i perspektywiczne dla ogrodu posunięcie
W 1965 r. Instytut Yad Vashem przyznał Antoninie i Janowi Żabińskim tytuł Sprawiedliwych wśród Narodów Świata. Ceremonia sadzenia drzewka na Wzgórzu Pamięci w Jerozolimie odbyła się w 1968 r.
Zmarł 26.VII. 1974 r.
Został pochowany na Starych Powązkach, kw. 212-3-4
Jan Landowski – dyrektor ZOO w latach 1951 -1971
Urodził się 21.II. 1913 r. w Osowie.
Od wczesnego dzieciństwa jego pasją były zwierzęta i nauki przyrodnicze.
Pomimo trudnych warunków materialnych zdobył wykształcenie i ukończył w 1936 r. studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego.
Bezpośrednio po ukończeniu studiów podjął pracę jako asystent hodowlany w Warszawskim ZOO. Był uznanym na świecie specjalistą w dziedzinie hodowli i aklimatyzacji zwierząt dzikich.
Po wojnie pracował przy odbudowie Warszawskiego ZOO, przygotowując go do ponownego otwarcia, które nastąpiło w wiosną w 1948 r. Po rezygnacji dr Jana Żabińskiego z funkcji dyrektora objął to stanowisko w kwietniu w 1951 r.
Za wybitne zasługi w hodowli i aklimatyzacji zwierząt egzotycznych oraz dorobek naukowy został w 1956 r. członkiem elitarnej Międzynarodowej Unii Dyrektorów Ogrodów Zoologicznych, w której przez 15 lat był jedynym przedstawicielem polskich ogrodów zoologicznych. Landowski stworzył struktury na wzór nowoczesnych ogrodów zoologicznych w Europie i na świecie, jak np. rozplanowanie ZOO na strefy geograficzne: strefę polarną, afrykańską, azjatycką, europejską, wybudowanie rozległych wybiegów dla zwierząt, kompleksu dla ptactwa wodnego, nowoczesnej żyrafiarni, zaplecza gospodarczego, etc.
Zmarł 6.10. 1972 r. i zgodnie z jego ostatnią wolą orszak żałobny po mszy św. w kościele Matki Boskiej Loretańskiej w drodze na cmentarz Powązkowski przejechał główną aleją przez ukochane ZOO dyrektora
Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe, kw. B15-3-28
Zbigniew Woliński – dyrektor ZOO w latach 1972- 1981
Urodził się 4.V.1926 r.
Studiował na Wydziale Rolnym SGGW w Warszawie. Po ukończeniu studiów podjął pracę w Warszawskim ZOO na stanowisku asystenta hodowlanego.
Po 3 latach podjął pracę w Inspektoracie Nadzoru nad Ogrodami Zoologicznymi w Ministerstwie Gospodarki Komunalnej. Po 10 latach powrócił do Warszawskiego ZOO jako kierownik Działu Hodowlanego. W 1973 r. objął stanowisko dyrektora ZOO. Przykładał szczególną uwagę do dydaktycznej roli ZOO. Zorganizował cieszące się dużą popularnością koła zainteresowań dla młodzieży (biologiczne, plastyczne i fotograficzne) oraz sympozja naukowe. W 1979 roku był gospodarzem i organizatorem 34. Konferencji Międzynarodowej Unii Dyrektorów Ogrodów Zoologicznych
Za jego kadencji Warszawskie ZOO otrzymało medal Komisji Edukacji Narodowej i złotą Odznakę Honorową „Za zasługi dla Warszawy”.
Okres, w którym przyszło mu zarządzać Ogrodem był pod względem finansowym niezwykle trudny, nie powstało zbyt wiele nowych inwestycji, nie było istotnego wsparcia ze strony miasta. Mimo to dyrektor Woliński zmeliorował zaniedbane wybiegi zwierząt kopytnych i rozpoczął remonty.
W 1981 r. odszedł na wcześniejszą emeryturę.
Zmarł 23.VI 2016 r. w Warszawie.
Pochowany na Cmentarzu na Bródnie, kw. 15E/6/29
Jan Maciej Rembiszewski – dyrektor ZOO w latach 1981 -2008
Urodził się 18.X. 1938 r. w Warszawie.
Po uzyskaniu tytułu doktora nauk przyrodniczych na Uniwersytecie Warszawskim pracował w Polskiej Akademii Nauk, był członkiem kilku wypraw antarktycznych, kierownikiem dwóch z nich, autorem wielu publikacji naukowych i popularnonaukowych.
W 1982 r. po wygraniu konkursu objął stanowisko dyrektora Warszawskiego Zoo, które sprawował do 2008 r. Przeprowadził generalne modernizacje wszystkich starych obiektów, zbudował zimowisko, ośrodek gospodarczy, warsztaty techniczne, wybudował 6 nowych obiektów całorocznych (ptaszarnia z Azylem dla ptaków krajowych, słoniarnia, herpetarium, insektarium, pawilon człekokształtnych, hipopotamiarnia) oraz wiele nowych wybiegów (gepardy, pandy małe, mrówkojady, arui, kraina australijska i inne).
Reaktywował dział edukacji, popularyzował ZOO w wielu audycjach radiowych i telewizyjnych. Przez kilka kadencji był przewodniczącym Rady Dyrektorów Polskich ZOO, członkiem Państwowej Rady Ochrony Przyrody, przez 10 lat członkiem Zarządu EAZA i aktywnym członkiem WAZA. Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi i wieloma innymi odznaczeniami.
Andrzej Grzegorz Kruszewicz - dyrektor ZOO od 2009 roku
Urodził się 30.XI. 1959 r. w Białymstoku.
Z wykształcenia lekarz weterynarii, z zamiłowania ornitolog, podróżnik. Współzałożyciel Ptasiego Azylu oraz Stołecznego Towarzystwa Ochrony Ptaków, Członek Rady Programowej Instytutu Analiz Środowiskowych.
Współprowadzący programów telewizyjnych, audycji radiowych, autor i tłumacz wielu publikacji z zakresu ornitologii.
Odznaczony wieloma medalami i wyróżnieniami w tym Srebrnym Krzyżem Zasługi, medalem im. Wiktora Godlewskiego za „ działania na rzecz przyrody”, Medalem Honorowym Krajowej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej, tytułem Zasłużonego dla Społeczności Akademickiej Wydziału Medycyny Weterynaryjnej SGGW, tytułem „Osobowość Roku 2018”, medalem z okazji 55-lecia Towarzystwa Przyjaciół Warszawy oraz odznaczeniem „Zasłużony dla Warszawy”.
